Prof. dr hab. Jan Białostocki (1921–1988) – uznawany jest za najwybitniejszego polskiego historyka sztuki, który zarazem należał do światowej elity uczonych humanistów XX wieku. Był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego i kuratorem Muzeum Narodowego w Warszawie; wykładał m.in. w Yale University, New York University, Pennsylvania State University, College de France; był członkiem prestiżowego Institute for Advanced Study uniwersytetu w Princeton. Napisał ponad 500 poważnych prac naukowych, w tym wiele książek o sztuce od późnego średniowiecza po XIX wiek: Les Primitifs flamands. Les Musées de Pologne (1966), Spätmittelalter und beginnende Neuzeit (1972), The Art of the Renaissance in Eastern Europe: Hungary, Bohemia, Poland (1976), Dürer and his Critics, 1500–1971 (1986), Il quattrocento nell’Europa Settentrionale (1989, wyd. fr.: L’Art du XVe siecle des Parler a Dürer, 1993; po polsku: Sztuka XV wieku od Parlerów do Dürera, 2010). Zajmował się także teorią sztuki, historią teorii artystycznych, dziejami (m.in. Historia sztuki wśród nauk humanistycznych, 1980); opracował fundamentalną serię antologii tekstów źródłowych Myśliciele, kronikarze i artyści o sztuce od starożytności do 1500 r., Teoretycy, pisarze i artyści o sztuce 1500–1600 i Teoretycy, historiografowie i artyści o sztuce 1600– 1700 (1978–1994). Jego gigantyczny dorobek naukowy omówiony jest w licznych artykułach jego kolegów, współpracowników lub następców (ostatnio: Antoni Ziemba, Jan Białostocki (1921–1988), „Rocznik Historii Sztuki” 2011, t. 36, s. 157–171).
